قبل از انقلاب صنعتی، زغال چوب به عنوان سوخت پخت و پز استفاده می شد. به عنوان سوخت بدون دود به حساب می آید. یعنی کربن به اندازه کافی خالص است که سوزاندن آن باعث آلودگی هوا به میزان قابل توجهی نسبت به سوزاندن مواد آلی بدون کربن اولیه می شود. در قرن بیستم، قوانین هوای پاک سوخت‌های بدون دود (بیشتر کک یا زغال چوب) را در بسیاری از مناطق اروپا الزامی کرد.
در قرن بیست و یکم، زغال چوب به عنوان راهی برای بهبود سلامت افرادی که زیست توده خام را برای پخت و پز و/یا حرارت می سوزانند، مورد حمایت قرار گرفته است.
بریکت های مدرن “ذغال سنگ” که به طور گسترده برای پخت و پز در فضای باز استفاده می شود، با زغال چوب ساخته می شوند، اما ممکن است زغال سنگ به عنوان منبع انرژی و همچنین تسریع کننده ها، چسباننده ها و پرکننده ها نیز باشند.
برای نگهداری زغال چوب و استفاده از آن برای مصارف پخت و پز، ممکن است از کباب پز استفاده شود. یک گریل کوچک زغالی ژاپنی به نام شیچیرین شناخته می شود. منقل ظرفی است که برای سوزاندن زغال چوب یا سایر سوخت جامد استفاده می شود.
شروع سوزاندن زغال چوب سخت تر از شروع آتش چوب است و ممکن است از مایع فندکی زغالی استفاده شود. راه انداز دودکش یا استارت زغالی برقی ابزارهایی هستند که به روشن کردن زغال چوب کمک می کنند.
تقریباً 75 درصد سوخت سوزانده شده در هائیتی زغال سنگ است.[12]
عامل کاهنده
انواع خاصی از زغال چوب، مانند زغال چوب، برای کاهش اکسیدهای فلزی گرم شده به فلزات مربوطه استفاده می شود:
زغال چوب همچنین می تواند برای کاهش بخار فوق گرم به هیدروژن (همراه با تشکیل مونوکسید کربن) استفاده شود:
مانند بسیاری دیگر از منابع کربن، زغال چوب می تواند برای تولید ترکیبات مختلف گاز سنتز استفاده شود. یعنی مخلوط های مختلف CO + H2 + CO2 + N2. گاز سنتز معمولاً به عنوان سوخت، از جمله پیشرانه خودرو، یا به عنوان یک ماده اولیه شیمیایی استفاده می شود.
در زمان‌های نفت کمیاب، خودروها و حتی اتوبوس‌ها به گاز چوب تبدیل می‌شوند: مخلوط گازی که عمدتاً از نیتروژن رقیق‌کننده جو تشکیل شده است، اما همچنین حاوی گازهای قابل احتراق (عمدتاً مونوکسید کربن) است که از سوزاندن زغال چوب یا چوب در یک ژنراتور گاز چوب آزاد می‌شود. در سال 1931، تانگ ژونگ‌مینگ خودرویی را تولید کرد که با زغال‌سنگ کار می‌کرد و این خودروها تا دهه 1950 در چین و در طول جنگ جهانی دوم در فرانسه اشغالی محبوب بودند، جایی که آنها را گازوژین می‌نامیدند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.